DIS
Het kan niet schelen waar wij eten,
zolang het maal wordt begeleid
door donker water van de Lethe,
de wijn van de vergetelheid.

Hoe ook de zetels zijn bemeten
en hoe de tafel is geschikt,
bij elke slok slinkt elke vete,
bij elke bete elk conflict.

Tezamen aan de dis gezeten
zijn wij verzoend met ons bestaan,
zolang wij niet bij ons geweten
en bij ons hart te rade gaan,

en samen van de lotus eten,
opdat ons eens gegeven wordt
ook elke liefde te vergeten
en elk onmetelijk tekort
Jean Pierre Rawie

volgende gedicht
vorige gedicht
Gedichtenindex
home